ကေလးေတြရဲ႕ ေမးခြန္းလုိ႔ ေျပာလုိက္ရေသာ္လဲ ငါ့အသက္နဲ႕ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္ရတာပါ။ တကယ္ဆုိေတာ့ လူပ်ဳိေပါက္ ကာလသားအရြယ္ေတြ မ်ားပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရရဲ႕ လမ္းၫႊန္
ပညာရွာနည္းျဖစ္တဲ့ သု-စိ-ပု-ဘာ-ဝိ-လိ-သိ-ဓာ ဆုိတဲ့ လကၤာေလးကို မင္းတို႔လဲ
ေတြ႕ဖူး ၾကမွာေပါ့။ ဒီလုိပဲ သူမ်ားေျပာတာ၊ ဆုိတာကုိ နားေထာင္မွတ္သား၊
ကုိယ္မသိတာ သူမ်ားကုိေမး လုပ္ၾကရ တာကုိး။ ငါတုိ႔လဲ ဒီလုိပဲ
ဆည္းပူးခဲ့ၾကရတာပဲ။ ဒီေတာ့ ငါက ကေလးေတြလုိ႔ ဆုိခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလး၊
ေကာင္မေလး တြ ေမးတာကုိလဲ တတ္အားသမွ်၊ ကုိယ္သိ သမွ်
ျပန္ၿပီးေျပာခဲ့ရတာပါပဲ။ မေျဖတတ္၊ မေျပာတတ္တာေတြလဲ ရွိသေပါ့ကြယ္။
အခုေတာ့ျဖင့္ ငါေျပာ ခဲ့သမွ်ေလးေတြကုိ ျပန္ၿပီးေ ရးလုိက္ရ ပါဦးမယ္။
ႏြားေနာက္
ေမး။ ။ ဆရာ ႏြားေနာက္ ဆုိတာကုိ ခဏခဏ ေတြ႕ရတယ္။ ခ်င္းျပည္ နယ္မွာဆုိရင္ ႏြားေနာက္ ေမြးျမဴေရး ၿခံေတာင္ ႏုိင္ငံေတာ္က ဖြင့္ေပးထားတယ္လုိ႔
သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ သတင္းဓာတ္ပုံ ၾကည့္လုိက္ေတာ့လဲ
႐ုိး႐ုိးႏြားေတြလုိပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ႏြားေနာက္ေခၚတာလဲ။ သူတုိ႔က
ႏြားတစ္မ်ဳိးလား။
ေျဖ။ ။ မင္းေမးမယ္ဆုိလဲ ေမးစရာပဲ။ ငါလဲမင္းလုိပဲ ေဝ့လည္လည္ျဖစ္ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မင္းက ႏြားေနာက္လုိ႔ အသံထြက္တယ္။ သူတုိ႔က အထူးသျဖင့္ မုဆုိးေတြက ႏြားလုိ႔ မထြက္ဘူး။ ႏြားထီး၊ ႏြားမ၊ ႏြားသုုိး ဆုိတာကို နထီး၊
နမ၊ နသုိးလုိ႔ ထြက္ၾကသလုိ ႏြားေနာက္ကုိလဲ နေနာက္လုိ႔ အသံထြက္ၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္ႏြားေနာက္လုိ႔ ေခၚတာကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏြားေနာက္၊ ေရွ႕ ကြၽဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ ေရွ႕ကၾကည့္ရင္ ကြၽဲနဲ႔တူတယ္။ ေနာက္က ၾကည့္ရင္ ႏြားနဲ႔တူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႏြားေနာက္၊ ေရွ႕ ကြၽဲလုိ႔ ေခၚခဲ့ၾကတာ။ အဲဒီက
ႏြားေနာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီသတၱဝါကုိ ၾကည့္ၿပီး ေရွ႕က
ျမင္တဲ့သူက ကြၽဲလုိ႔ေျပာ၊ ေနာက္ကျမင္လုိက္တဲ့သူက ႏြားပါပဲလုိ႔
ျငင္းၾကသလုိ ဆုိတာကို ဥပမာေပးထားတာေတာင္ရွိတယ္။ ငါ မွတ္မိသေလာက္ေတာ့
ကင္းဝန္ မင္းႀကီး ေရးတဲ့ ေနမိရကန္ထဲမွာ ထင္တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေတြက ႐ုိင္းတယ္။ ကြၽဲလုိ၊ ႏြားလုိ ခုိင္းလုိ႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ မုဆုိးေတြကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔ ေျပာတာက ”ဘယ္ခုိင္းလုိ႔ ရမလဲ။ သူတုိ႔က ေတာကြၽဲနဲ႔ ေတာႏြားစပ္ၿပီး ေမြးလာတဲ့ေကာင္ေတြ။
ေျပာင္နဲ႔စုိင္ စပ္ၿပီး က်ထားတဲ့ ေကာင္ေတြဆရာရဲ႕။ ေျပာင္ကုိ ေတာကြၽဲလုိ႔
ေခၚတာပဲ။ စုိင္ကုိ ေတာႏြားလုိ႔ ေခၚတာပဲ။ ဒီေတာ့ ႏြားေနာက္က ေတာ႐ုိင္းသတၱဝါ
သက္သက္ပဲ။ အခု သူတုိ႔ ေမြးထားတာက အသားစားဖု႔ိ သက္သက္ပဲ။
ခ်င္းျပည္နယ္မွာလဲ အသားစားဖုိ႔ သက္သက္ပဲ ေမြးၾကတာပါ။ အဲဒါ
ငါၾကားဖူးနားဝရွိသမွ် ျပန္ေျပာခဲ့တာပါပဲ။ မွားတာရွိရင္၊ ျဖည့္စြက္ခ်င္ရင္
ေစ်းကြက္ကုိ လွမ္းၿပီး စာေရးလုိက္ ၾကေပါ့ကြယ္။
ေဒါင္းေတာက္
ေမး။ ။ ဆရာ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာရတယ္ဆုိတာ လူေတြေျပာတာကုိ မၾကာခဏၾကားဖူးတယ္။ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ဆိုတာဘာလဲေမး ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ
ေရေရရာရာ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ ေဒါင္းေတာက္ ေအာင္ဆုိတာကုိ ဘာေၾကာင့္ ေျပာၾက
တာလဲ။ ဘာအဓိပၸာယ္လဲဆရာ။
ေျဖ ။ ။ ေအးမင္းတုိ႔လုိပဲ ငါလဲ အူလည္လည္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သုိ႔ေသာ္လဲ ငါက ကံအားေလ်ာ္စြာ ရင္းျမစ္ အေျဖကုိ သိလာရတယ္။ ငါက စာေပေဟာေျပာပြဲေတြသြားရင္း ေတာ ေခါင္ေခါင္ ေက်းရြာေလးတစ္ခုကုိ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ငါမွတ္မိ
သေလာက္ေတာ့ျဖင့္ ေတာင္တြင္းႀကီး နဲ႔ ေနျပည္ေတာ္ ပ်ဥ္းမနားၾကား မီးရထား
ဘူတာေလးရွိတဲ့ မင္းျပင္ဆုိတဲ့ ရြာကေလး ထင္မိတာပဲ။ ေတာအုပ္ ၿမဳိင္အုပ္
အလြန္ႀကီးတဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ အဲဒီမွာက ညေနပုိင္းဆုိရင္ ေနေစာင္းတာနဲ႔
ေမွာင္ရီပ်ဳိးလာတာပဲ။ အဲဒီလုိ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္ ညစာအတြက္
ထမင္းပြဲျပင္ေနၾကတုန္းမွာ ေတာထဲက ဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ သစ္ခုတ္သံ ၾကားရတာကုိး။
ဒါနဲ႔ပဲ ငါက နားစြင့္ေနလုိက္ရင္း ”ဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ သစ္ခုတ္တဲ့လူ
ရွိေသးသလား”လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္ကၿပဳံးၿပီး ”သစ္ခုတ္တာမဟုတ္ဘူး။
ေဒါင္းေတာက္ေနတာပါ”တဲ့။ ငါလဲ အံ့အားသင့္ၿပီး ”ေဒါင္းက သစ္ပင္ကုိ
ႏႈတ္သီးနဲ႔ ေပါက္ေနတာလား”လုိ႔ ေမးေတာ့ ”မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ အဲဒီအတုိင္း
ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ျမည္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ေနဝင္ခ်ိန္
အိပ္တန္းတက္ေတာ့မွာမုိ႔ သားသမီးေတြကုိ လုိက္ရွာအသံေပးၿပီး စုေခၚတာေပါ့
ဆရာရယ္”တဲ့။ ငါ့စိတ္ထဲမွာ လုံးဝ မထင္မွတ္တာမုိ႔ အံ့အား
ေတာင္သင့္သြားမိတယ္။ အသံက ေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ မာလြန္းလုိ႔ ေဒါင္းတြန္တာနဲ႔
ဆက္စပ္လုိ႔ကုိ မရႏုိင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ေဒါင္းမိခင္၊ ဖခင္က သားသမီးေတြကုိ
အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မွာ ရွာၾက၊ ေဖြၾကတာကိုးကြယ့္။ အဲဒါကုိ ဥပမာေပးၿပီး
ေျပာတာမုိ႔ ေဒါင္းေတာက္သလုိ ရွာတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ၾကတာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့
ေဒါင္းေတာက္သလုိလုိ႔ သုံးခဲ့ၾကတာျဖစ္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ ေဒါင္းေတာက္
ေအာင္လုိ႔ ေျပာေန ၾကတယ္။ ငါလဲ ဒီလုိပဲ ေျပာမိခဲ့တာပါပဲ။ တကယ္ဆုိေတာ့
ရင္းျမစ္ကုိ မသိၾကလုိ႔ ဒီလုိ ေျပာေနၾကတာပါ။ ကဲ-ေဒါင္းေတာက္တာကို နားလည္
ေရာ့ေပါ့။ ေဒါင္းတြန္တာကုိေကာ သိရဲ႕လား။ ဘယ္လုိတြန္သလဲ။
”အုိးေဝလုိ႔ တြန္တာေပါ့ ဆရာ”
”မင္းၾကားဖူးသလား”
”မၾကားဖူးဘူးဆရာ”
”ေအး-ဟုတ္လိမ့္မယ္။ ဘယ္ ၾကားဖူးမလဲ။ ေတာႀကီးၿမဳိင္ႀကီးထဲ မွာ ဆုိရင္ေတာ့ ေတာလုံးဟိန္းသြား ေအာင္ ျမည္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာေတာ့ အုိးေဝလုိ႔ မျမည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အုိးေဝထိေအာင္ မေရာက္ေတာ့ဘဲ အြတ္လုိ႔ပဲ
ျမည္ ႏုိင္သတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါင္းႀကီး ေတာ့အြတ္၊ ေၾကာင္ႀကီးေတာ့ ၫြတ္ လုိ႔
ေျပာၾကတယ္။
”ေၾကာင္ႀကီးေတာ့ ၫြတ္ဆုိတာက”
”ေၾကာင္ဆုိတာ ေညာင္လုိ႔ ျမည္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ေညာင္လုိ႔ ျမည္ေပမယ့္ ေညာင့္ၫြတ္လုိ႔ပဲ အသံထြက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါင္းႀကီးေတာ့ အြတ္၊ ေၾကာင္ႀကီးေတာ့ ၫြတ္။ လူပ်ဳိႀကီးေတာ့ ဇြတ္တဲ့။
မင္းတုိ႔လုိ ေကာင္မ်ဳိး ေတြေပါ့ကြာ”
”ဟာ- ဆရာကလဲ ထားပါ ေတာ့။ အပ်ဳိႀကီးေတာ့ေကာ”
”အပ်ဳိႀကီးေတာ့ ရႊတ္တဲ့”
”ဟာ-ဆရာကေတာ့ ေျပာၿပီ။ ရႊတ္ဆုိတာ ဘာလဲဆရာရဲ႕”
”ရႊတ္တီး ရႊတ္ေတာက္ ေပါက္တတ္ကရ ရယ္စရာေတြ လုပ္တတ္တာကုိ ေျပာတာကြယ့္။ ဒီေကာင္ ေလးေနာ္ မ်က္စိေနာက္လာၿပီ။ ငါေတာ့နင့္ကုိ ဖက္နမ္းမိေတာ့မွာပဲ ဆုိတာမ်ဳိး လူၾကား သူၾကားထဲမွာ ေျပာခ်င္ေျပာပစ္တာ။ ေကာင္ေလး ေပါက္စေတြက
အပ်ဳိေတြ ဝုိင္းရယ္ေတာ့ ရွက္ၾကတာေပါ့”
”ဆရာကေတာ့ ေပါက္တတ္ ကရေတြ စုံေနေအာင္ေျပာတာပဲ”
”ေအးေလကြာ၊ ငါက ထြင္ တာမဟုတ္ပါဘူး။ လူႀကီးေတြ ေျပာတာကုိ မွတ္ထားရတာပါ။ မင္းလဲ မွတ္သြားေပါ့ကြာ”
”မွတ္မိပါတယ္ဆရာ။ ေဒါင္းႀကီးေတာ့ အြတ္၊ ေၾကာင္ႀကီးေတာ့ ၫြတ္၊ လူပ်ဳိႀကီးေတာ့ ဇြတ္၊ အပ်ဳိ ႀကီးေတာ့ ရႊတ္”
”ဟေကာင္ရ ေဒါင္းေတာက္ေတာ့ေကာ”
”မွတ္မိပါတယ္ ဆရာရဲ႕”
ေအာင္သင္း
Source... www.aungthin.com
0 comments:
Post a Comment